Pasadia deel 2...

Ik zou met alle macht van de wereld er alles aan willen doen om jullie te kunnen laten zien en laten voelen hoe het hier is. Ik heb al een keer over de Pasadia verteld, maar ik raak niet uitgepraat over deze oh zo bijzondere plek:

Inmiddles is het zo: Ik ken alle kinderen en alle kinderen kennen mij. Als ik ‘s ochtends aan kom lopen met mijn gitaar hoor ik van alle kanten ‘Bon dia Lotje!’. ‘Bon dia esther, bon dia xiomara, bon dia mildred! Tur kos ta bon? Si? Ku mi tambe, danki!’. Het ochtendritueel met groepsleidsters is gezellig, opgewekt, EN uitgebreid! Daar kunnen veel nederlanders nog veel van leren!

Ik loop naar mijn ruimte en bereid me voor op mijn dag: ik werk de programma’s voor de therapieen uit, stem mijn gitaar, zoek de instrumenten bij elkaar en zing even wat (voornamelijk papiamentse) liedjes. Om ‘er in’ te komen en omdat ik het gewoon lekker vind om even lekker te spelen en zingen!

Over de dag verspreid geef ik mijn therapieen (zowel groeps als individueel), werk ik mijn evaluaties uit, schrijf ik behandelplannen, maar ook: loop ik over het terrein heen en weer. Social talking en ‘tussendoorpraatjes’ zijn hier erg belangrijk. Iedereen doet het en het wordt erg gewaardeerd als jij dit ook doet. We praten over het weekend, over familie, vriendjes en over de kinderen natuurlijk!

Het is heerlijk om rond te lopen! Riona, Tisha, Quincy en Joanna vliegen me in de armen voor een stevige knuffel. Ze kijken me met hun grote, bruine ogen en grote glimlach aan. Als ik binnen loop op de groep ‘Koki’, verwelkomt groepsleidster Emilda me altijd uitgebreid. Van haar krijg ik verse mango's! Altijd meegenomen uit eigen tuin. Ze weet dat ik het heerlijk vind! We eten onze mango en praten het wel en wee van de Pasadia bij.

Als ik bij Mildred op groep ‘Kitoki’ kom, leer ik papiamentse liedjes. Ze is ontzettend enthousiast en vindt mijn papiaments zo mogelijk nog leuker! Ik neem de gitaar mee en samen zingen we liedjes. Ze moedigt me aan nog meer papiamentse liedjes te leren. Halverwege stopt ze zelf met zingen om te kijken of ik het wel weet. Dit is niet altijd het geval. Maar ik oefen en de week erna weet ik het wel! Ze is zo trots als een pauw, alsof ik haar eigen dochter ben!

Wanneer ik Esther tussen de wegvliegende kippen tegen kom, vraagt ze me wanneer ik weer op ‘Kapo’ kom. Groep ‘Kapo’ heb ik mijn eerste half jaar in therapie gehad. Vanwege het succes van de therapie op deze groep ben ik hier weer gestopt (dit vind ik nou zo jammer aan het geven therapie: op het moment dat het goed gaat stop je weer. Je stopt altijd op het hoogtepunt, net wanneer het allemaal gesmeerd loopt). Esther vindt het zo jammer dat ik niet meer kom zingen en spelen. En de kinderen missen me zegt ze. Ik beloof haar dat ik nog een keer liedjes kom zingen. Gewoon een keer voor de leuk, niet voor therapie. Esther is gelukkig :)

Ja, het blijft ontzettend leuk werken hier. Ik ga me steeds meer beseffen wat ik allemaal moet gaan missen hier. Ik ga die bruine koppies en diepbruine ogen die je zo lang kunnen aankijken zo ontzettend missen. Ik ben hier nog 3,5 maand, maar dat klinkt soms zo kort. Soms lijkt het eeeeeeeuwen te duren en soms lijkt het zo kort! Het liefst haal ik jullie allemaal naar hier. Dan heb ik ‘mijn’ Pasadia en dan heb ik jullie erbij. Maar ja, dat gaat niet. En de Pasadia naar Nederland halen is ook geen optie denk ik. Ik heb al eens tegen ouders gezegd dat ik hun kinderen meeneem naar Nederland, maar dat vonden ze geen goed idee. Jammer… ;)

Ik hoorde dat in Nederland de lente is aangebroken? Heerlijk lijkt me dat, de lente is in Nederland mn favoriere seizoen! Geniet er van! Zing een liedje op de fiets voor mij! Hier is de ‘winter’ ook duidelijk over. Het wordt weer steeds warmer (zeg maar heter!). Van een fijne graad of 28 gaat de temperatuur weer stijgen. De wind waait gelukkig nog wel een lekker tropisch briesje, dat scheelt, maar ook hier is de 'lente' dus begonnen. De zomerhitte is weer op komst!

Lieve groetjes vanuit warm curacao, jullie zitten in mn gedachten!

Lot