Een dag op het werk.

Mn lichte schoenen worden vaal van de lichtgekleurde aarde waar ik doorheen loop naar het grote blauwe hek van pasadia. Ik doe de altijd krakende poort open en als ik binnenloop hoor ik de hanen kraaien, de kippen stuiven voor mn voeten weg en ik ruik de geiten. Niet dat ik dat nou altijd zo lekker vind ruiken, maar de kinderboerderij op het terrein van dit kinderdagcentrum zorgt met zijn geuren en geluiden voor mijn gedachte aan pasadia.

De zon brand op mijn hoofd en armen en het altijd frisse windje waait. Ik hoor de groepsleidsters met elkaar lachen en zie kinderen op fietsjes en schommels. Als ik tussen de huisjes loop komt Lily naar me toe: BON DIAAAAA JUFFROUW! 'Bon dia lily, kumbai dushi? Vanuit andere hoeken hoor ik: Lotje! Hoe gaat het?

Het is heerlijk om de kinderen op de groepen op te halen voor hun therapieën, een praatje te maken met de leidsters en dan hand in hand met de kinderen naar de therapieruimte te gaan. Als ik ze weer terug breng vind ik het fijn om hun schoenen uit te trekken, ze onder een dekentje te leggen en te zeggen: 'bai drumi dushi'.

Ja, het gaat goed op mn werk, ik voel me er thuis, heb fijne collega's en begin de cultuur en manier van doen en laten steeds beter te begrijpen. Ik leer veel als muziektherapeut, maar zeker ook over mezelf, als 'Lotte-zijnde'.

Soms heb ik het even moeilijk, zo ver weg van nederland, zo ver weg van vrienden en familie, maar ik krijg er ook veel voor terug! Daar probeer ik aan te blijven denken en daar doe ik het ook voor. Het is nu al een half jaar om niet te vergeten en ik ga nog 4,5 maand verder!

Liefs Lot