Van alles...

Bon tardi tur!

Ik vond het weer eens tijd om jullie allen op de hoogte te stellen van het wel en weer hier op het eiland met mij en de mensen om mij heen. Ik weet echt niet meer wat ik wanneer precies heb gedaan, maar even kort:

Verkiezingen
20 april was de dag van de verkiezingen op curaçao. Werkelijk: GEKKENHUIS. Al wekenlang reden auto’s met vlaggetjes in, op, uit, onder en langs hun auto. Aan alle lantarenpalen hingen gekleurde vlaggen en radiospotjes gingen alleen nog maar over de verschillende politieke partijen. Vrijdag had heel het eiland vrij om te stemmen. Ja, je leest het goed: VRIJ om te stemmen. Ik heb nagevraagd waarom en het is weer eens niet te geloven: ze zijn vrij omdat het anders teveel werk is om na het werk nog te gaan stemmen. Het is gebleken dat veel curaçaoënaars anders niet meer gaan stemmen. Dat ze dat na het werk teveel gedoe vinden. Bizar…

Laptop
Jaja, eindelijk, na twee lange maanden is mn laptop weer gemaakt! Whoehoehoe  Eindelijk! Heerlijk weer mn eigen muziek op mn kamer. Op het werk ben ik dan niet meer afhankelijk van de algemene werkcomputer, dus kan ik ook lekker doorwerken wanneer ik dat wil. De huiscomputer hoef ik niet meer te reserveren ;) en ik kan lekker vanuit mn bedje de dingen doen die ik wil doen.. Fijn! Dus voor iedereen die het interessant vindt: je kunt me ook weer zien via de webcam. Want die kan ik nu dus ook weer gebruiken!

Margot
Na nog geen twee maanden van het eiland verdwenen te zijn, was zij weer terug: MARGOA  (voor de niet-kenners: margot heeft ook vijf maanden hier gewoond en zij was bijna vijf maanden lang mijn lieve buurvrouw) Ze kwam ons voor een weekje opzoeken op het eilandje dat zij zo miste. Het was geweldig om haar weer hier te hebben. Veel naar het strand geweest, veel uit eten geweest (vooral de sushi-avond vond ik geweldig leuk!) en natuurlijk veel bijgepraat, gelachen en herinneringen opgehaald. Erg leuk!

Sleep-over
Afgelopen weekend had ik een ‘sleep-over’ op het Savaan. Met de acht stagiaires die werkzaam zijn op en rondom het Savaan hielden we een logeerpartijtje op ons werk. Het Savaan is immers groot genoeg. Jorien en ik gingen om vijf uur, na een heerlijk dagje op vearsenbaai, boodschappen doen bij centrum. Toen we met de boodschappen aankwamen was alles al open en waren caroline, maartje en jenske al lekker aan het douchen. Wij hebben snel de boodschappen opgeruimd en zijn toen ook gaan douchen. Na verloop van tijd waren ook Katrien, Vera, en Inge er, was iedereen schoon en hebben we lekker geborreld met toastjes, druiven en kaasjes.

Om het niet te lang te maken: het was een heerlijke avond (zoals velen op cura)! We hebben heerlijk gebarbecued, op palmboomzitjes onder de maan bij het kampvuur gezeten, thee en champagne gedronken, veel gepraat, veel gelachen en het erg gezellig gehad. Rond een uur of twee was de hoogste tijd om te gaan slapen. Verdeeld over twee kamers was het na een tijdje met zijn allen op de bedden te hebben gekletst echt tijd om het licht uit te doen.

Toen ik bijna sliep kreeg ik een smsje van caro: ‘Horen jullie die mannenstemmen ook?’. Ja, die hoorden wij dus ook! Het Savaan ligt VER afgelegen van alles (herinneren jullie je mijn laatste foto’s nog) en wij hebben voor het slapen gaan de hekken stevig op slot gedaan. Er kon dus gewoon niemand zijn… PANIEK! Op mijn allerzachtst ben ik naar de andere kamer gelopen, daar was de angst zo mogelijk nog veel groter, ik was nog niet binnen of hoorde: DUIKEN!!! Ik dook als een gek op de bedden en vond het inmiddels niet zo grappig meer. Studentenhuizen (ofwel huizen met macamba’s) worden regelmatig overvallen, daar valt namelijk geld te halen. Maar goed, ik lag daar dus tussen jens en maartje in op bed, angstig te zijn, wat zien we: een schim voor ons raam langs. Je kent die films wel: midden in de nacht een neger die voor je raam langs zoeft. Zo was het dus… Nou, wij hadden het niet meer kan ik jullie vertellen. Een paar seconden later, zaklampen door heel de kamer. Ik vond het tijd de rest van ‘mijn’ slaapkamer in te lichten, half rennend daarheen zie ik ook door die kamer zaklampen en even later ook door de woonkamer. Whelp! Terug naar jens en maartje dan maar.. Daar was inmiddels besloten dat we securitas zouden gaan bellen (de beveiligingsinstantie van cura). Maar: het telefoonboek lag midden in de woonkamer.. Op handen en knieen is vera die gaan halen. Toen ze terug was, heeft jens gebeld en met zeven bibberende meisjes ernaast alles verteld. Nou, wat bleek, je zult het niet geloven: de mensen die om ons huis liepen waren mensen van securitas!!!!!! Ze hadden opgemerkt dat het alarm niet was aangezet die nacht en waren even gaan kijken of alles goed was. Om TWEE UUR ’s nachts… En dat terwijl wij vantevoren hebben gebeld dat we die nacht daar zouden blijven slapen! Rare mensen. Die hebben ook weer een mooi verhaal voor thuis! En wij enkele angstige minuten in ons leven erbij…

Anyway, het is nu alweer erg laat en ik moet morgen weer voor zevenen op, dus ik ga lekker slapen.. Binnenkort weer meer van mijn avonturen hier op het mooie, fijne eiland!

Sunchi!

*Lot