Weer thuis.
Blijf op de hoogte en volg Lotte
18 Januari 2013 | Nederland, Maarsbergen
Hoe meer gezien,
hoe meer gehoord,
hoe wijzer les geleerd.
Hoe verder weg gegaan,
hoe rijker weergekeerd.
Moed wordt altijd beloond.
Deze woorden hoorde ik toen ik van Maarsbergen naar Nijmegen reed een paar dagen geleden. Dat liedje al zo vaak gehoord, maar deze woorden nu met een hele andere betekenis in me opgenomen. Zo waar als ze zijn kan ik nu alleen maar beamen. Want ik ben terug. Terug in Europa, terug in Nederland, terug van heel lang weg geweest. Maar zo voelde het niet. Het was één groot avontuur, waar ik bijna iedere minuut van heb genoten! Prachtige plekken gezien, dingen gedaan, mensen ontmoet, voedsel gegeten, geluiden gehoord, avonden gehad, geuren geroken en genoten. Genoten. Genoten. Moed is zeker beloond!
En nu ben ik dus thuis. Of nou ja, 'thuis'. Terug in Nederland. Ik woon (hopelijk) tijdelijk, bij pap en mam. Begrijp me niet verkeerd, ze zijn de allerlieverds zelve, maar voor mij toch wel even wennen aan het niet meer alleen zijn. En dan zullen velen van jullie zeggen 'alleen zijn?', je was toch nooit alleen. Dat klopt, nooit echt alleen, maar wel alleen in mijn hoofd. Er was heel veel tijd en ruimte om te denken, te reflecteren, te ervaren. En dat is nu weer even anders. Rekening houden met een draaiend gezin, afspraken, tijden, agenda's, planningen, auto's en meer. Een huis delen, niet zo vaak even alleen om in m'n dagboek te schrijven etc. En die tijd kan ik natuurlijk wel nemen, maar ik vind het nu nog zo gezellig! Samen eten, samen boodschapjes doen met mama bij de Albert Heijn, kibbeling halen, samen hardlopen met papa, wandelen door de sneeuw met paps en mams, jarig zijn en familie op bezoek, heerlijk! Lekker keutelen. Maar; twee kanten dus en toch wel even wennen!
Mijn laatste, nog niet beschreven maanden, was ik in Mexico en Californië.
Mexico was heerlijk! En dan vooral het Mexicaanse eten! NIET te vergelijken met het Mexicaanse eten dat je hier krijgt (Burrito's? Daar hebben ze in Mexico nog nooit van gehoord!). Zo ontzettend lekker en zo bijzonder! Zoveel smaken en variaties met eigenlijk hetzelfde voedsel. Jammie! Ontzettend van genoten! Zonder te beloven zal ik proberen binnenkort een wat uitgebreider verslag over Mexico te schrijven.
Californië was voor mij al de overgang van reizen naar stedentrips, van Spaans naar Engels, van basic naar luxe, van backpacken naar vakantie, van pesos naar dollars, van anders naar normaal. Ik mocht m'n toiletpapier weer doorspoelen (en dat is nog ongeveer een week lang mis gegaan), ik kon weer overal met Engels terecht (ook dat is nog een tijdje mis gegaan, veel amerikanen heb ik nog met een vriendelijke 'Gracias' bedankt) en ik kon overal met mijn creditcard betalen (en dat heb ik dan ook uitgebreid gedaan!). Ik denk dat het goed voor me was om alvast langzaamaan deze overgang te maken. Wennen aan het westerse leven hier kost me namelijk niet zoveel moeite. Wie me daar uitermate goed mee heeft geholpen was Helma! Om er zeker van te zijn dat ik wel terug zou komen, heeft die me namelijk opgehaald aan de andere kant van de oceaan. We zijn samen naar Los Angeles en San Fransisco geweest. We hebben heerlijk toeristisch gedaan (Golden Gate bridge, Alcatraz, cable cars, het parkje met de huisjes van Full House en een echte movietour. Daarbij zat je in een bus waarin ze scenes uit films lieten zien, dan zeiden ze 'kijk maar eens naar links' en dan stond je op exact die plek in San Fransisco; heel leuk!), heerlijk ongezond gegeten (pizza en wijntjes voor lunch, hamburgers, amerikaanse 'diner's en heel veel pannenkoeken als ontbijt!) en flink geshopt in de uitverkoop. Heel leuk gehad!
En toen ineens was het 8 januari, tijd om naar huis te vliegen. Ik was er op de een of andere manier wel klaar voor. Ik had er geen zin in, maar als het zo ver is, dan stel je je daar op in. En dat was voor mij ook zo. Het was goed. Ik had nog tijden lang kunnen reizen ergens in Zuid- of Centraal Amerika, maar zo aan het einde van drie weken Verenigde Staten en wetende dat het over is, was het goed. Nu is het ook nog goed. Ook hier ga ik m'n gang weer krijgen, maar even wennen is het dus nog wel. Gelukkig heb ik hier zo ontzettend veel lieve vrienden en familie! Want wat zijn jullie het afgelopen jaar en ook nu weer, ontzettend lief voor me geweest! Reacties, berichtjes en gedachten. Echt super, super, super bedankt allemaal! De schipholcrew met vooral zichzelf en ook spandoeken, dropjes en lays, iedereen die in Maarsbergen op me zat te wachten, maar ook de lieve telefoontjes en berichtjes van mensen die er helaas niet bij konden zijn. BEDANKT! Jullie zijn te gek!
Als ik de tijd en rust kan vinden in de komende dagen, weken en maanden (want wie weet, heb ik zo een baan... ;)), ga ik mijn foto's uitzoeken en vast ook nog wel wat plaatsen. Zo niet, jullie zijn allemaal van harte uitgenodigd om ze bij mij te komen kijken en de verhalen in real life te horen. Ik ben nog niet zo plannerig, maar probeer het maar. Het zal niet veel moeilijker zijn dan toen ik nog aan de andere kant van de wereld zat!
Heel veel liefs,
Lot
p.s. Ik heb weer een telefoon. Stuur mij even je naam en/ of nummer via mail als je met me wil bellen, berichten of whatapp'en (jaja, het is iPhone, een echt 5'je!).
hoe meer gehoord,
hoe wijzer les geleerd.
Hoe verder weg gegaan,
hoe rijker weergekeerd.
Moed wordt altijd beloond.
Deze woorden hoorde ik toen ik van Maarsbergen naar Nijmegen reed een paar dagen geleden. Dat liedje al zo vaak gehoord, maar deze woorden nu met een hele andere betekenis in me opgenomen. Zo waar als ze zijn kan ik nu alleen maar beamen. Want ik ben terug. Terug in Europa, terug in Nederland, terug van heel lang weg geweest. Maar zo voelde het niet. Het was één groot avontuur, waar ik bijna iedere minuut van heb genoten! Prachtige plekken gezien, dingen gedaan, mensen ontmoet, voedsel gegeten, geluiden gehoord, avonden gehad, geuren geroken en genoten. Genoten. Genoten. Moed is zeker beloond!
En nu ben ik dus thuis. Of nou ja, 'thuis'. Terug in Nederland. Ik woon (hopelijk) tijdelijk, bij pap en mam. Begrijp me niet verkeerd, ze zijn de allerlieverds zelve, maar voor mij toch wel even wennen aan het niet meer alleen zijn. En dan zullen velen van jullie zeggen 'alleen zijn?', je was toch nooit alleen. Dat klopt, nooit echt alleen, maar wel alleen in mijn hoofd. Er was heel veel tijd en ruimte om te denken, te reflecteren, te ervaren. En dat is nu weer even anders. Rekening houden met een draaiend gezin, afspraken, tijden, agenda's, planningen, auto's en meer. Een huis delen, niet zo vaak even alleen om in m'n dagboek te schrijven etc. En die tijd kan ik natuurlijk wel nemen, maar ik vind het nu nog zo gezellig! Samen eten, samen boodschapjes doen met mama bij de Albert Heijn, kibbeling halen, samen hardlopen met papa, wandelen door de sneeuw met paps en mams, jarig zijn en familie op bezoek, heerlijk! Lekker keutelen. Maar; twee kanten dus en toch wel even wennen!
Mijn laatste, nog niet beschreven maanden, was ik in Mexico en Californië.
Mexico was heerlijk! En dan vooral het Mexicaanse eten! NIET te vergelijken met het Mexicaanse eten dat je hier krijgt (Burrito's? Daar hebben ze in Mexico nog nooit van gehoord!). Zo ontzettend lekker en zo bijzonder! Zoveel smaken en variaties met eigenlijk hetzelfde voedsel. Jammie! Ontzettend van genoten! Zonder te beloven zal ik proberen binnenkort een wat uitgebreider verslag over Mexico te schrijven.
Californië was voor mij al de overgang van reizen naar stedentrips, van Spaans naar Engels, van basic naar luxe, van backpacken naar vakantie, van pesos naar dollars, van anders naar normaal. Ik mocht m'n toiletpapier weer doorspoelen (en dat is nog ongeveer een week lang mis gegaan), ik kon weer overal met Engels terecht (ook dat is nog een tijdje mis gegaan, veel amerikanen heb ik nog met een vriendelijke 'Gracias' bedankt) en ik kon overal met mijn creditcard betalen (en dat heb ik dan ook uitgebreid gedaan!). Ik denk dat het goed voor me was om alvast langzaamaan deze overgang te maken. Wennen aan het westerse leven hier kost me namelijk niet zoveel moeite. Wie me daar uitermate goed mee heeft geholpen was Helma! Om er zeker van te zijn dat ik wel terug zou komen, heeft die me namelijk opgehaald aan de andere kant van de oceaan. We zijn samen naar Los Angeles en San Fransisco geweest. We hebben heerlijk toeristisch gedaan (Golden Gate bridge, Alcatraz, cable cars, het parkje met de huisjes van Full House en een echte movietour. Daarbij zat je in een bus waarin ze scenes uit films lieten zien, dan zeiden ze 'kijk maar eens naar links' en dan stond je op exact die plek in San Fransisco; heel leuk!), heerlijk ongezond gegeten (pizza en wijntjes voor lunch, hamburgers, amerikaanse 'diner's en heel veel pannenkoeken als ontbijt!) en flink geshopt in de uitverkoop. Heel leuk gehad!
En toen ineens was het 8 januari, tijd om naar huis te vliegen. Ik was er op de een of andere manier wel klaar voor. Ik had er geen zin in, maar als het zo ver is, dan stel je je daar op in. En dat was voor mij ook zo. Het was goed. Ik had nog tijden lang kunnen reizen ergens in Zuid- of Centraal Amerika, maar zo aan het einde van drie weken Verenigde Staten en wetende dat het over is, was het goed. Nu is het ook nog goed. Ook hier ga ik m'n gang weer krijgen, maar even wennen is het dus nog wel. Gelukkig heb ik hier zo ontzettend veel lieve vrienden en familie! Want wat zijn jullie het afgelopen jaar en ook nu weer, ontzettend lief voor me geweest! Reacties, berichtjes en gedachten. Echt super, super, super bedankt allemaal! De schipholcrew met vooral zichzelf en ook spandoeken, dropjes en lays, iedereen die in Maarsbergen op me zat te wachten, maar ook de lieve telefoontjes en berichtjes van mensen die er helaas niet bij konden zijn. BEDANKT! Jullie zijn te gek!
Als ik de tijd en rust kan vinden in de komende dagen, weken en maanden (want wie weet, heb ik zo een baan... ;)), ga ik mijn foto's uitzoeken en vast ook nog wel wat plaatsen. Zo niet, jullie zijn allemaal van harte uitgenodigd om ze bij mij te komen kijken en de verhalen in real life te horen. Ik ben nog niet zo plannerig, maar probeer het maar. Het zal niet veel moeilijker zijn dan toen ik nog aan de andere kant van de wereld zat!
Heel veel liefs,
Lot
p.s. Ik heb weer een telefoon. Stuur mij even je naam en/ of nummer via mail als je met me wil bellen, berichten of whatapp'en (jaja, het is iPhone, een echt 5'je!).
-
18 Januari 2013 - 14:19
Joukje:
*smak*!!! -
18 Januari 2013 - 14:25
Evelien:
Aida!
Op naar je volgende reis, zal vast wel weer ver en lang zijn ;) -
18 Januari 2013 - 14:42
Henk:
lief -
18 Januari 2013 - 15:03
Dea :
hee lot schenk je even thee voor mij in !!!!!
-
18 Januari 2013 - 15:31
Eef:
Ik dacht hetzelfde als Evelien!
Aida! ;)
En ben blij dat je er weer bent en wil heel graag al je foto's zien!!!! Hoeveel uur trekken we daar voor uit? ;)
Kus -
18 Januari 2013 - 19:33
Gerda:
Geniet nog maar even lekker na.
liefs Gerda -
18 Januari 2013 - 20:41
Marijke En Andre:
Lieve Lotte,
Wat fijn dat je er weer bent.Heel veel aan je gedacht.Maar wat heb jij een fijn jaar achter de rug.Daar kun je nog lang op terug kijken.En wat zal het weer wennen voor je zijn .Maar ook dat gaat jou weer lukken.Dag Lieve Lot XXXX
Groetjes van ons -
19 Januari 2013 - 21:50
Loes (apen):
Hey Lotte,
Wat een verhalen, wat een reis en wat een ervaringen. Heel erg inspirerend. Allemaal vakantieideeen opgedaan ;) Ik hoop dat je je draai hier snel weer kunt vinden. Je valt wel meteen met je neus in de boter, vrieskou en sneeuw. Welkom terug;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
