Chili

05.45u: piep, piep, piep, de wekker.. ik word al wakker met een gevoel alsof er iets spannends gaat gebeuren.. maar wel iets gaafs, een onbestemd gevoel..

06.30u: stijgijzers, pikhouwelen, pakken die er uit zien alsof ik vuilnisvrouw ben geworden, een helm, alles wordt verzameld. daarbij horend ook een kontsleetje..!

08.00u: koud! wind! fleece-capuchonnetje op onder de helm, handschoenen aan en gelukkig verschijnt daar om het hoekje van de villarica het ochtendzonnetje!

De Villarica, de vulkaan.. Want dat is waar ik die bewuste 1e februari in Pucon was. Die enorme vulkaan waar ik al 2 dagen tegen aan heb gekeken, ga ik gewoon beklimmen. Als je er dan zo onder staat 's ochtends vroeg, is 2880 meter ineens toch wel hoog!!! Maar ik heb er zin in!!!

09.00u: compleet aangekleed, naar het startpunt op 1400 mtr. gebracht en instructie gehad (oa geleerd dat mijn pikhouweel altijd aan de kant van de berg moet blijven omdat je jezelf dan vast kunt slaan in het ijs mocht je uitglijden. dan val je niet zo ver naar beneden...) en dan beginnen we aan de klim. het tempo is laag, dus het kost me eigenlijk geen enkele moeite om lekker kletsend met de andere groepsgenoten de berg op te klimmen en van de PRACHTIGE uitzichten te genieten.

10.30u: lavagesteente en kleine ijsveldjes maken plaats voor grote sneeuw- en ijsvelden die stap voor stap worden beklommen. het wordt steeds steiler en ik vind het werkelijk fantastisch! als ik even niet naar mijn voeten kijk zie ik glinsterend ijs waar de zon met volle kracht op schijnt, ik zie in de verte de toppen van drie andere vulkanen, wolken in het dal waar ik dus ver boven zit, ik zie andere beklimmers in rijtjes de ijsvelden trotseren en ik zie de top van 'onze' vulkaan waar rook uit de krater komt en ik weet dat ik daar gewoon naar op weg ben. echt magnefiek!

11.30u: een zitplek slaand in het ijs vertelt onze gids dat we er bijna zijn. dit is onze laatste pauze. spannend!

12.00u: de laatste paar meters zijn toch wel erg zwaar! de beentjes beginnen toch wel te voelen dat het hier erg steil is!

12.30u: de geur van zwavel en blauwachtige rook vertelt me DAT WE ER ZIJN! de kraterrand! zoals een kraterrand er uit hoort te zien! ik wil natuurlijk meteen kijken, nieuwsgierig aagje als ik ben, maar van de gids moet ik eerst even rusten.. rusten??? hoe kan ik nou rusten met zo´n rand voor me! ik wil er IN kijken! dichterbij! nu! maar braaf als ik dan ook wel weer ben ga ik eerst maar even met een broodje van het uitzicht genieten. en dat is ook echt fantastisch! ik kan oneindig ver kijken, er komt geen eind aan en zie mezelf ver boven de wolken, ijsvelden, toppen van bergen en vulkanen, azuurblauwe meren, groene dalen. prachtig!

12.45u: we mogen dichter naar de kraterrand. wiehoe! maar als ik er heen loop word ik echt meteen van mijn enthousiasme en adem benomen door de rook- en gaspluimen die uit de vulkaan komen. bah! echt verstikkend. ik wil hier weg! mijn gids roept me nog dat ik een foto moet nemen, maar daar kan ik even niet aan denken. ik wil ademen! dus loop snel weer naar de rand van de top, frisse wind. heerlijk! even later gewapend met een doek voor mijn mond toch nog even kijken. helaas kan ik de lava niet zien, maar ik hoor het wel bulderen! de gids maakt nog even snel een foto en weg ben ik.

13.00u: tijd om ons klaar te maken voor de afdaling! en dat gaat gebeuren per slee! zo´n plastic kontding. gaaf :) we moeten een soort van luier aantrekken en daaraan maken we de slee vast. niet erg charmant en/ of comfi, maar het doel heiligt de middelen zullen we maar zeggen. echt mooi zag ik er toch al niet uit! paar stapjes lopen en dan mogen we! de gids gaat eerst en dan mag ik! jaaaaaaaa, spannend! zitten, kijken en GAAN. gaaaaaaaf! op volle vaart die vulkaan af over ijs en hobbels en gleuven die op een rodelbaan lijken. ik vlieg geregeld uit de bocht en remmen kost nogal wat kracht en moeite (want de hellingen zijn steil en remmen gaat door middel van de pikhouweel, maar die heeft echt niet zoveel zin om altijd in het ijs te blijven hangen), maar dat geeft niet. echt zo gaaf!

14.00u: alweer beneden.. :( nog een klein stukje lopen (lees bijna vliegen, want het vulkanisch zacht zandgesteente laat je lekker glijden en vliegen) en het busje dat ons terug brengt naar het dorp staat alweer voor onze neus..

15.30u: tijd voor bier! op het terras, in het zonnetje, zo´n 20 graden warmer is het tijd voor een escudo (chileens bier). en het is nog happy hour ook! en dat klopt wel, want happy ben ik. wat een ervaring!

liefs!

ps. foto´s volgen nog. ik ben nu, na 3,5 dag in de hoofdstad Santiago (gave stad!) in Valparaiso. een werkelijk schattig stadje aan zee op allemaal kleine heuveltjes. tot schrijfs!