Panama, Costa Rica en Nicaragua

Ja, ik leef nog, ja, ik heb het nog ontzettend naar mn zin en ja ik weet dat het weer veel te lang geleden is! Zo, mn update is van start!

Momenteel ben ik in Leon in Nicaragua. En sinds mijn laatste update heb ik dus Zuid-Amerika verlaten, de caribische zee overgevaren naar Panama en een deel van mn weg door Midden-Amerika al gemaakt. De boottrip van Colombia naar Panama was een en al ontspanning! 5 dagen op een enorme catamaran, met zon, zeewater en 3 maal daags het beste eten dat ik in tijden had gehad. De kapitein, Fritz, was voordat hij deze boot ging varen namelijk chefkok in Wenen. En hij weet nog steeds wat lekker eten is! Lotte was hemels blij! Iedere ochtend vers gebakken BRUIN brood met zaden en een hele tafel vol vers beleg, fruit, mosterdsaus en pindakaas (!!!!) In Nederland ben ik er niet eens zo gek op, maar als je het al 10 maanden niet hebt gegeten en ik jullie vertel dat een pot pindakaas hier gemiddeld een eurotje of 6 a 7 kost, dan kun je je misschien een beeeeetje voorstellen hoe fijn het is als er een enorme pot ineens voor je neus staat. Maar goed, naast mijn hemelse ontbijtjes ook crepes met bruine suiker, limoensap en rum (ik raad jullie allemaal aan het eens te proberen!), kaiserschmarren en nog veel meer lekkers. En als je al dit lekkers moet verwerken, ga je gewoon even voor in de trampolines (grote netten, net boven het water) liggen. In de schaduw van de zeilen, genietend van een vers (rum)limoensapje. Ik denk dat jullie het wel begrijpen inmiddels: fijn! Maar naast deze enorme luxe doenerij, heb ik misschien wel net zoveel genoten van de andere bootomstandigheden. Omdat we s nachts op open zee zaten en Fritz natuurlijk niet 24 uur achter elkaar wakker wilde blijven, hadden we allemaal een nachtwacht. Een uurtje achter het roer de horizon afspeuren of er geen alarmlichten ergens werden afgeschoten, of er geen boten uit koers voeren om tegen op te botsen of andere alarmerende lichten. Hebben jullie enig idee hoe ontspannend het is om daar midden in de nacht op de kapiteinsstoel te zitten met Jamie Cullums ´all at sea´ op en in het pikzwarte duister te staren? Nee? Nou ik eerst ook niet, maar nu wel en ik zou het zonder twijfel iedere nacht willen doen! Wauw! Een ander hoogtepuntje op de boot: de storm waar we in terecht kwamen. Niet iedereen vond het even leuk (iets met boven een WC hangen), maar ik was gelukkig! Pikdonker, moeite met lopen omdat de boot zo heen en weer gaat, regen, wind en KLASSIEKE muziek. Blijkbaar Fritz zijn manier om met stormen om te gaan en ik snap waarom. Als de wind om de boot giert en de regen in je nek slaat en dan keihard een compleet orkest op volle toeren in je oren, ik weet niet, maar dat is echt een totaal gevoel. Ik kreeg er kriebels van! Misschien klinkt het gek, but I loved it! En naast deze dingen nog zoveel andere hoogtepuntjes op deze trip! Want na de open zee arriveerden we bij de San Blas eilanden. 362 kleine eilandjes voor de kust van Panama. Helderblauwe zee, witte stranden en palmbomen. De meesten onbewoond, maar sommige wel bewoond met het Kuna-volk. Deze stammen zijn de enigen in Panama met eigen rechten en eigen land (de San Blas eilanden dus) waar de regering zich totaal niet mee bemoeid. Alles gebeurt nog per kano, er is niks geen luxe, alleen maar palmbomen hutjes en mensen die eigenlijk gewoon heel gelukkig zijn met het leven dat ze daar hebben. Heel bijzonder! In hun wateren hebben we nog 3 dagen rond gevaren, gesnorkeld, kampvuren gemaakt, kreeften gevangen en gechilld. Heerlijk!

En toen was ik dus in Midden-Amerika. En dat is toch wel anders dan Zuid-Amerika! De landen zijn stukken kleiner, dus makkelijker door heen te reizen, er is geen Andes, dus geen hoge en kale vlaktes en bergen, maar ontzettend veel kust. Pacifische kust EN caribische kust, er zijn hier overal vulkanen en rum wordt hier meer gedronken dan water. Dat in zn algemeen :)

In Panama ben ik precies 9 dagen geweest en dan heb ik het meeste wel gezien: panama-city, het panamakanaal (80 km van de pacifische kust naar de caribische), stranden aan beide kanten van het land, een afgelegen hostel in de bergen inclusief schattentocht en tropische eilandjes.

In Costa Rica ben ik maar 3 dagen geweest. Reden: ontzettend ´veramerikaanst´ (nieuw werkwoord) en daardoor toeristisch en duur. Natuurlijk zijn er prachtige dingen te zien, maar mijn gedachte was, die kan ik ergens anders voor minder geld ook zien. De 3 dagen aan de kust waren echter prachtig! Een van de mooiste stranden die ik tijdens deze trip heb gezien en daar ben ik al FIETSEND heen gegaan! Dat je een fiets zo kan missen had ik niet verwacht. Heerlijk om in het zonnetje met een briesje door de haren lekker naar het strand te fietsen. Hmmmm :)

En nu ben ik alweer bijna een maand in Nicaragua. En dat is een heeeeeerlijk land! Ik noem het steeds de hete versie van Bolivia. Het heeft dezelfde chaotische markten, het is nog vrij traditioneel en zichzelf met vriendelijke locals en verbaasde kinderen en er zijn de ´chickenbuses´. Oude schoolbussen vanuit Amerika (je weet wel, die grote gele uit de films inclusief bordjes ´we take care of the safety of your children´). Kleine bankjes gemaakt voor kinderbillen en kinderbenen (Lotte past daar dus slecht in met haar lange benen) en daar met zoveel mogelijk mensen, tassen en dieren in. En ondertussen lopen daar dan verkopers met manden op hun hoofd om alles wat je maar kunt bedenken te verkopen. Daarover gesproken, ze verkopen ook zogeheten ´quesillos´. Een tortilla gevuld met een plak zachte witte kaas en een megsel van zoete ui en een soort van room. Lekker! Favoriete snack hier (ook omdat zoiets gemiddeld 50 cent kost). Maar goed, dat is dus het vervoer over de wegen. Ik kan er wel van genieten!

Ik merk dat ik nog zoveel kan typen over Nicaragua, dat ik dat snel (ik beloof het!!!) ga doen, maar nu even afsluit met mijn huidige leven hier in Leon. Ik ben namelijk eventjes gestopt met het echte reizen. Momenteel verricht ik vrijwilligerswerk op een schooltje. Het is een soort van preschool. Er komen kinderen van 3, 4 en 5 jaar oud. Ik werk met de 4-jarigen. Letters leren, engelse les (nu al! 4 jaar, kan Nederland nog wat van leren!), stimulering van de fijne motorische vaardigheden (knippen, kleien, plakken), beweging en liedjes zingen. Er wordt geen woord engels gesproken (buiten de woorden die ze leren in de engelse les: green, red, black, one, two, three, hello en goodbye) dus Lotte kan haar Spaanse vaardigheden goed oefenen. Wat soms lastig voor me is omdat ik de taal niet voldoende beheers om alles maar vloeiend mee te babbelen. Maar dat is goed voor me. Van frustraties leer ik. Ik ben hier nu een week en zou zo nog weeeeeken kunnen blijven, want de kinderen zijn fantastisch! Zo open, zo verbijsterd over mij, zo lief, zo geinteresseerd en vol vertrouwen, maar met nog maar 2,5 maand op de kalender en guatemala, mexico en california nog voor de boeg heb ik daar helaas geen tijd meer voor.

En zo kom ik er achter dat zelfs met een jaar reizen tijd te kort schiet. Zoveel moois te zien, zoveel te doen... Ik kan zo nog een jaar gebruiken! Maar wees niet ongerust, ik kom gewoon terug in Januari. Nog niet de man van mn leven ontmoet om hier te blijven en ik ga de Nederlandse kaas toch ook steeds meer missen!

Lieve allemaal, ik hoop dat het goed met jullie gaat en ik beloof dat ik niet meer zo lang zal wachten met een update! Ik mis jullie, maar moet er nog even niet aan denken nu al terug te moeten! Sorry ;)

Liefs!